Μια ματιά στην ιστορία..
Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του 1973 ήταν η κορυφαία αντιδικτατορική εκδήλωση και ουσιαστικά προανήγγειλε την πτώση της Χούντας των Συνταγματαρχών, η οποία από τις 21 Απριλίου 1967 είχε επιβάλλει καθεστώς δικτατορίας στη χώρα.
14 Φεβρουαρίου 1973 Η αντίστροφη μέτρηση ξεκινά καθώς οι φοιτητές της Αθήνας ξεσηκώθηκαν και συγκεντρώθηκαν στο Πολυτεχνείο. Ζητούσαν την κατάργηση του Ν.1347, ο οποίος προέβλεπε την υποχρεωτική στράτευση όσων ανέπτυσσαν συνδικαλιστική δράση κατά τη διάρκεια των σπουδών τους. Η αστυνομία, παραβιάζοντας το πανεπιστημιακό άσυλο, εισήλθε στο χώρο του ιδρύματος, συνέλαβε 11 φοιτητές και τους παρέπεμψε σε δίκη με την κατηγορία της «περιύβρισης αρχής». Οι 8 καταδικάστηκαν σε διάφορες ποινές, ενώ περίπου 100 άλλοι αναγκάστηκαν να διακόψουν τις σπουδές τους και να ντυθούν στο χακί.
21 Φεβρουαρίου Οι φοιτητές κατέλαβαν το κτίριο της Νομικής σχολής στην Αθήνα, προβάλλοντας τα συνθήματα «Κάτω η Χούντα», «Δημοκρατία» και «Ζήτω η Ελευθερία». Η αστυνομία επενέβη και πάλι για να καταστείλει την εξέγερση, αλλά η βίαιη εκδίωξη των φοιτητών από το κτίριο της Νομικής ενίσχυσε ακόμη περισσότερο την αγωνιστικότητά τους.
14 Νοεμβρίου 1973 Η εξέγερση ξεκινά! Το πρωί εκείνης της ημέρας οι φοιτητές συγκεντρώθηκαν στο προαύλιο του Πολυτεχνείου και αποφάσισαν να απέχουν από τα μαθήματα, με αίτημα να γίνουν εκλογές για τους φοιτητικούς συλλόγους τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους και όχι στα τέλη του επόμενου χρόνου, όπως είχε ανακοινώσει το καθεστώς. Ακολούθησαν συνελεύσεις φοιτητών στην Ιατρική και στη Νομική σχολή. Μάλιστα, οι φοιτητές της Νομικής εξέδωσαν ψήφισμα, με το οποίο ζητούσαν την ανάκληση των αποφάσεων της Χούντας για τη διεξαγωγή των φοιτητικών εκλογών, εκδημοκρατισμό των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, αύξηση των δαπανών για την παιδεία στο 20% του προϋπολογισμού και ανάκληση του Ν.1347 για την αναγκαστική στράτευση των φοιτητών.
Ώρα με την ώρα, άρχισαν να μαζεύονται ολοένα και περισσότεροι φοιτητές στο Πολυτεχνείο, αλλά και άλλοι που πληροφορήθηκαν το νέο. Η αστυνομία αποδείχθηκε ανίκανη να εμποδίσει την προσέλευση του κόσμου. Το απόγευμα πάρθηκε η απόφαση για κατάληψη του Πολυτεχνείου. Οι πόρτες έκλεισαν και από τότε άρχισε η οργάνωση της εξέγερσης. Έγινε εκλογή Συντονιστικής Επιτροπής για να καθοδηγήσει τον αγώνα και γενικότερα, δημιουργήθηκαν επιτροπές σε όλες τις σχολές για να οργανώσουν την κατάληψη και την επικοινωνία με την ελληνική κοινωνία. Για το σκοπό αυτό άρχισε να λειτουργεί ένας ραδιοφωνικός σταθμός, αρχικά στο κτίριο του Χημικού και αργότερα στο κτίριο των Μηχανολόγων. Επιπλέον, στο Πολυτεχνείο εγκαταστάθηκαν πολύγραφοι, που δούλευαν μέρα - νύχτα, για να πληροφορούν τους φοιτητές και τον υπόλοιπο κόσμο για τις αποφάσεις της Συντονιστικής Επιτροπής και των φοιτητικών συνελεύσεων. Συγκροτήθηκαν συνεργεία φοιτητών, που έγραφαν συνθήματα σε πλακάτ, σε τοίχους, στα τρόλεϊ, στα λεωφορεία και στα ταξί, για να τα γνωρίσουν όλοι οι Αθηναίοι. Στο Πολυτεχνείο οργανώθηκε εστιατόριο και νοσοκομείο, ενώ ομάδες φοιτητών ανέλαβαν την περιφρούρηση του χώρου, ξεχωρίζοντας τους αγωνιστές Αθηναίους από τους προβοκάτορες, καθώς η αντίδραση του δικτατορικού καθεστώτος ήταν να στείλει μυστικούς πράκτορες να ανακατευθούν στο πλήθος που συνέρρεε στο Πολυτεχνείο και να ακροβολήσει σκοπευτές στα γύρω κτίρια.
16 Νοεμβρίου μεγάλες αστυνομικές δυνάμεις επιτέθηκαν εναντίον του πλήθους που ήταν συγκεντρωμένο έξω από το Πολυτεχνείο, με γκλομπς, δακρυγόνα και σφαίρες. Οι περισσότεροι διαλύθηκαν. Όσοι έμειναν έστησαν οδοφράγματα ανατρέποντας τρόλεϊ και συγκεντρώνοντας υλικά από οικοδομές, και άναψαν φωτιές για να εξουδετερώσουν τα δακρυγόνα. Αργότερα, η αστυνομία έκανε χρήση όπλων, χωρίς όμως να πετύχει το στόχο της, την καταστολή της εξέγερσης. Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος, όταν διαπίστωσε ότι η αστυνομία αδυνατούσε να εισέλθει στο Πολυτεχνείο, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το στρατό. Κοντά στο σταθμό Λαρίσης συγκεντρώθηκαν τρεις μοίρες ΛΟΚ και μία μοίρα αλεξιπτωτιστών από τη Θεσσαλονίκη. Τρία άρματα μάχης κατέβηκαν από το Γουδί προς το Πολυτεχνείο. Τα δύο στάθμευσαν στις οδούς Τοσίτσα και Στουρνάρα, αποκλείοντας τις πλαϊνές πύλες του ιδρύματος και το άλλο έλαβε θέση απέναντι από την κεντρική πύλη. Η Συντονιστική Επιτροπή των φοιτητών ζήτησε διαπραγματεύσεις, αλλά το αίτημά τους απορρίφθηκε.
17 Νοεμβρίου Στις 3 τα ξημερώματα της το άρμα που βρισκόταν απέναντι από την κεντρική πύλη έλαβε εντολή να εισβάλλει. Έπεσε πάνω στην πύλη και την έριξε, παρασέρνοντας στο διάβα του μία κοπέλα που ήταν σκαρφαλωμένη στον περίβολο κρατώντας την ελληνική σημαία. Οι μοίρες των ΛΟΚ, μαζί με ομάδες -μυστικών και μη- αστυνομικών, εισέβαλαν στο Πολυτεχνείο και κυνήγησαν τους φοιτητές, οι οποίοι πηδώντας από τα κάγκελα προσπάθησαν να διαφύγουν στους γύρω δρόμους. Τους κυνηγούσαν αστυνομικοί, πεζοναύτες, ΕΣΑτζήδες. Αρκετοί σώθηκαν βρίσκοντας άσυλο στις γύρω πολυκατοικίες, πολλοί συνελήφθησαν κα μεταφέρθηκαν στη Γενική Ασφάλεια και στην ΕΣΑ.
Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση της Αστυνομίας, στις 17 Νοεμβρίου συνελήφθησαν 840 άτομα. Όμως, μετά τη Μεταπολίτευση, αξιωματικοί της Αστυνομίας, ανακρινόμενοι, ανέφεραν ότι οι συλληφθέντες ξεπέρασαν τα 2400 άτομα. Οι νεκροί επισήμως ανήλθαν σε 34 άτομα. Στην ανάκριση που διενεργήθηκε το φθινόπωρο του 1975 εναντίον των πρωταιτίων της καταστολής εντοπίστηκαν 21 περιπτώσεις θανάσιμου τραυματισμού. Ωστόσο, τα θύματα πρέπει να ήταν πολύ περισσότερα, διότι πολλοί βαριά τραυματισμένοι, προκειμένου να διαφύγουν τη σύλληψη, αρνήθηκαν να διακομιστούν σε νοσοκομείο.
25 Νοεμβρίου Ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος έχοντας προηγουμένως κηρύξει στρατιωτικό νόμο, ανατράπηκε με πραξικόπημα. Πρόεδρος ορίστηκε ο αντιστράτηγος Φαίδων Γκιζίκης και πρωθυπουργός της νέας κυβέρνησης ο Αδαμάντιος Ανδρουτσόπουλος. Όμως ο ισχυρός άνδρας του νέου καθεστώτος ήταν ο διοικητής της Στρατιωτικής Αστυνομίας, ταξίαρχος Δημήτριος Ιωαννίδης, που επέβαλλε ένα καθεστώς σκληρότερο από εκείνο του Παπαδόπουλου.
Η δικτατορία κατέρρευσε στις 23 Ιουλίου του 1974, αφού είχε ήδη προηγηθεί η τουρκική εισβολή στην Κύπρο…
Όπως τότε η χούντα των συνταγματαρχών, έτσι και τώρα η χούντα των αγορών και του κεφαλαίου και η λυκοσυμμαχία ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΕΕ-ΔΝΤ μπορεί να ανατραπεί!
38 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείο και το μήνυμα του παλλαϊκού ξεσηκωμού παραμένει επίκαιρο. Το Πολυτεχνείο δεν είναι ούτε γιορτή ούτε ένα μουσειακό κειμήλιο. Το Πολυτεχνείο είναι αυτό το σάλπισμα για εξέγερση, για αντίσταση και πάλη που πάντα βρίσκει νέους, εκρηκτικούς δρόμους μέσα στην επικαιρότητα και επανέρχεται στο προσκήνιο.
Το Πολυτεχνείο ήταν νικηφόρο όχι μόνο γιατί ο κόσμος συγκρούστηκε έμπρακτα με το καθεστώς αλλά γιατί έθεσε ζητήματα πέρα απ’ αυτό, που αμφισβήτησαν την ίδια του την ύπαρξη και την πολιτική σε κάθε επίπεδο από την σκοπιά των αναγκών της νεολαίας και των εργαζομένων.
Η εξέγερση του Νοέμβρη συνεχίζει να ‘ναι επίκαιρη και να εμπνέει τους νέους της εποχής μας.
Ζούμε σε μια περίοδο πρωτοφανούς προσπάθειας αναίρεσης των κεκτημένων και δικαιωμάτων του λαού, στο όνομα του χρέους και της οικονομικής κρίσης και με την απειλή της χρεωκοπίας. Το κεφάλαιο, σε μια συντεταγμένη λυσσαλέα επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη και το λαό, με μια σειρά από μέτρα σε εργασία και εκπαίδευση προσπαθεί να κάνει τους εργαζομένους και τη νεολαία να πληρώσουν μια κρίση που δε δημιούργησαν , με στόχο να βαθύνει ακόμα περισσότερο την εκμετάλλευσή τους.
Αυτή την περίοδο το σύνθημα του Πολυτεχνείου για «ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.
Οι αγωνιστές του Πολυτεχνείου φώναζαν ΨΩΜΙ ενάντια στο καθεστώς λιτότητας και οικονομικής εκμετάλλευσης, εμείς σήμερα φωνάζουμε ΨΩΜΙ ενάντια στον εργασιακό μεσαίωνα που κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ-κεφάλαιο μας επιβάλλουν (ανεργία, ελαστική εργασία, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, ανασφάλιστη εργασία, εφεδρείες). Για να ανατρέψουμε αυτούς που μας «αρπάζουνε το ψωμί από το τραπέζι» μέσα από μειώσεις μισθών και συντάξεων, αύξηση του ΦΠΑ παντού, απολύσεις, εξαφάνιση κάθε ίχνους κοινωνικής παροχής. Ενάντια σε αυτούς που θέλουν να βάλουν τη γενιά μας σε υποθήκη για μια ζωή προκειμένου να ξεπεράσουν την κρίση τους.
Φώναζαν ΠΑΙΔΕΙΑ ενάντια στην υπαγωγή της παιδείας στα συμφέροντα των κυβερνήσεων και του κεφαλαίου, εμείς σήμερα για να ανατρέψουμε όλες τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις των τελευταίων ετών οι οποίες, με αποκορύφωμα τον εκτρωματικό νόμο της Διαμαντοπούλου, βάζουν στο στόχαστρο τη δημόσια και δωρεάν παιδεία. Για να αγωνιστούμε ενάντια σε αυτή την πολιτική που θεσμοθετεί ένα νέο επιχειρηματικό πανεπιστήμιο, που τσακίζει τα πτυχία μας, που καλλιεργεί τα ιδεολογήματα της αξιοκρατίας, της ανταγωνιστικότητας, και του ατομισμού, που εντατικοποιεί τους ρυθμούς σπουδών μας που δημιουργεί εργαζόμενους -αναλώσιμα προϊόντα, πλήρως εξειδικευμένους κι εκπαιδευμένους για μια συγκεκριμένη εργασία ˙ εργαζόμενους βορά στον εργοδότη, με ελάχιστες αμοιβές, σε έναν ατομικό δρόμο διεκδίκησης χωρίς συλλογικές αναπαραστάσεις.
Φώναζαν ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ενάντια στο ολοκληρωτικό καθεστώς αλλά και τις επιταγές των ιμπεριαλιστών. Σήμερα φωνάζουμε ενάντια σε αυτή την πολιτική που καταργεί το άσυλο, που απαντάει με ωμή καταστολή σε κάθε έκφραση της λαϊκής οργής(χημικά και ξύλο στις απεργιακές κινητοποιήσεις, βία στις εκκενώσεις πλατειών, Κερατέα ), που ποινικοποιεί τους αγώνες όσων δε σκύβουν το κεφάλι(πειθαρχικές διώξεις φοιτητών για τη συνδικαλιστική τους δράση, κήρυξη οποιασδήποτε απεργίας ξεπερνά τα όρια του υποταγμένου συνδικαλισμού των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ ως παράνομες και καταχρηστικές). Ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ που με το αίμα των λαών μοιράζουν τις ζώνες επιρροής τους. Μα κυρίως ενάντια στις σύγχρονες χούντες, στις κοινοβουλευτικές δικτατορίες που καταλύουν κάθε έννοια δημοκρατίας προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Οι εργαζόμενοι και η νεολαία το τελευταίο διάστημα έχουν δείξει τη γενικευμένη λαϊκή αγανάκτηση απαντώντας με τις πιο μαζικές κινητοποιήσεις των τελευταίων ετών (το φοιτητικό κίνημα του Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου, την 48 απεργία 19-20 Οκτώβρη, αλλά και τις αντιδράσεις στις παρελάσεις της 28ης Οκτώβρη). Από την άλλη η κρατική καταστολή κορυφώνεται τόνους χημικών που εκτοξεύονται σε κάθε απεργία από τα ΜΑΤ, ξύλο και γενικότερο εκφοβισμό των αγωνιζόμενων κομματιών του λαού για να τους αποτρέψουν να συμμετάσχουν στις κινητοποιήσεις. Οι εργαζόμενοι και η νεολαία όμως όπως αποδεικνύουν δεν τρομοκρατούνται και το ίδιο θα πρέπει να κάνουν και στα επόμενα συλλαλητήρια και τις απεργίες κλιμακώνοντας τον αγώνα τους. Ο καπιταλισμός και το σάπιο πολιτικό του σύστημα έχει πλέον χρεοκοπήσει. Δεν πρέπει να τους επιτρέψουμε να χρεοκοπήσουν και το λαό. Η αντικαπιταλιστική απάντηση σε αυτή την κρίση είναι η μόνη λύση !
Εμπρός για συμμαχία με τους εργαζομένους ακούγοντας της λαϊκή οργή για ρήξη και ανατροπή αυτού του συστήματος!
Συνολική πάλη για μονομερή διαγραφή του χρέους, αποδέσμευση από την ΕΕ και απελευθέρωση από τα δεσμά της δικτατορίας των αγορών και της εκμετάλλευσης.
Εμπρός για μαζικές γενικές συνελεύσεις και ένα μαζικό παλλαϊκό συλλαλητήριο στις 17 Νοέμβρη, ημέρα μνήμης και έμπνευσης για τους αγώνες της γενιάς μας! Εμπρός για την ανατροπή τους!
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ ΤΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ!
