Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2012

Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΤΟΥ ‘44

3 Δεκέμβρη 1944. Η Αθήνα δονείται από εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές που ξεχύνονται στους δρόμους του Κέντρου διαμαρτυρόμενοι για το αίτημα του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου να αφοπλιστεί ο ΕΛΑΣ, αίτημα που εξώθησε σε παραίτηση τους επτά υπουργούς του ΕΑΜ στην τότε κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας. Η διαδήλωση βάφεται με αίμα. Το τι είχε προηγηθεί είναι λίγο πολύ γνωστό…
Κάτω από το ζυγό του φασίστα κατακτητή αναπτύχθηκε το μεγαλύτερο αντιστασιακό κίνημα της Ευρώπης, το ΕΑΜ. Το ΕΑΜ δημιουργώντας τον ΕΛΑΣ, Εθνικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό, κατόρθωσε να διώξει τον κατακτητή από την ύπαιθρο, να οικοδομήσει μια ελεύθερη ζώνη στην Ηπειρωτική Ελλάδα, την Ελεύθερη Ελλάδα, όπως την αποκαλούσαν και να δημιουργήσει  δομές Λαϊκής Δημοκρατίας στην περιοχή αυτή. Το ΕΑΜ στράτευσε το λαό σε έναν αγώνα ενάντια σε κάθε μορφής καταπίεση για μια άλλη κοινωνία χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους.
Η ηγεσία όμως του ΕΑΜ, η οποία ουσιαστικά ήταν στα χέρια του ΚΚΕ, αντί να διαλέξει το δρόμο της επανάστασης, το δρόμο της ρήξης με την αστική τάξη επέλεξε να συμβιβαστεί μαζί της. Ενώ ακόμα η χώρα ήταν υπό τον Γερμανικό ζυγό με δυο διαδοχικές συμφωνίες, αυτή του Λίβανου και αυτή της Καζέρτας, η ηγεσία του κινήματος επέλεξε τον δρόμο της κούφιας Εθνικής Ενότητας κάνοντας συμβιβασμούς με την εξόριστη αστική κυβέρνηση Παπανδρέου και τους Βρετανούς Ιμπεριαλιστές με αποκορύφωμα να θέσει τον ΕΛΑΣ υπό την ηγεσία του Βρετανού στρατηγού Σκόμπι. Όλα αυτά όμως συντελούνταν την στιγμή που το ΕΑΜικο κίνημα γνώριζε την μεγαλύτερή του άνθιση και η απελευθέρωση ήταν πολύ κοντά. Έτσι μετά την απελευθέρωση, η ΕΑΜική ηγεσία βρέθηκε σε μειονεκτική θέση έναντι της ελληνικής αστικής κυβέρνησης και των Βρετανών, που όλο εκείνο τον καιρό της έσκαβαν  το λάκκο.
Με αυτό το πολιτικό σκηνικό στις 3 Δεκέμβρη του ’44 το αστικό μπλοκ εξουσίας, αφού κήρυξε παράνομη την διαδήλωση του ΕΑΜ, έστειλε τους πρώην συνεργάτες των Γερμανών, Χίτες και Ταγματασφαλίτες, μαζί με χωροφύλακες να διαλύσουν τους διαδηλωτές. Εκείνη την ημέρα η  πλατεία Συντάγματος βάφτηκε με το αίμα των λαϊκών αγωνιστών. 24 νεκροί και 140 τραυματίες ήταν ο απολογισμός των νεκρών αγωνιστών από τα πυρά των δοσίλογων και της αστυνομίας. Την επόμενη μέρα στην κηδεία των νεκρών λαϊκών αγωνιστών οι χίτες με τα τάγματα ασφαλείας ξαναχτυπούν το ακόμα μεγαλύτερο πλήθος που είχε συγκεντρωθεί. Ο λαός όμως της Αθήνας δεν έχει πει ακόμα την τελευταία του λέξη. Όπως έμαθε τόσο καιρό να αγωνίζεται  και να μη σκύβει το κεφάλι έτσι και τώρα οργανώνει την αντίστασή του στις γειτονιές και από κοινού με τον ΕΛΑΣ επιτίθεται στους χίτες, στους ταγματασφαλίτες και στους αστυνομικούς. Γειτονιές όπως ο Βύρωνας, η Καισαριανή, η Κοκκινιά, η Δραπετσώνα και το Περιστέρι μεταμορφώνονται σε προπύργια του λαού πάνω στα οποία συντρίβονται οι δυνάμεις των Βρετανών κατακτητών και των ντόπιων συνεργατών τους.
Η ΕΑΜική ηγεσία και το ΚΚΕ ακροβατώντας ανάμεσα στην παλιά γραμμή της συνεργασίας με τους αστούς και στη νέα που οδηγεί στη σύγκρουση με αυτούς, αποφασίζει να μη στείλει τον κύριο όγκο του ΕΛΑΣ στην Αθήνα. Αντίθετα αφήνουν μόνο μια μεραρχία από την Κόρινθο και το εφεδρικό τμήμα του ΕΛΑΣ στην Αττική να εμπλακούν στις μάχες, κρατώντας όλες τις αξιόμαχες μονάδες έξω από την Αθήνα. Από την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση Παπανδρέου αφήνει τα τανκς των Βρετανών να εκκαθαρίσουν την πόλη και  να σφαγιάσουν το λαό που αντιστέκεται, παλεύει και αγωνίζεται μέχρι θανάτου για να αποτινάξει το ζυγό της εκμετάλλευσης.
Οι μάχες στην Αθήνα κρατούν ένα μήνα ακριβώς. Στις 5 Γενάρη του ΄45 ο ΕΛΑΣ αποφασίζει να αναδιπλωθεί στη Βοιωτία και ξεκινάει τις διαδικασίες συνομιλιών με τους Βρετανούς και την κυβέρνηση  Παπανδρέου. Όλα αυτά καταλήγουν σε μια από τις τραγικότερες στιγμές του κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα, τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Εκεί η ΕΑΜική ηγεσία οδηγείται σε παράδοση άνευ όρων στους εχθρούς της και οι ένοπλες δυνάμεις του ΕΛΑΣ παραδίδουν τα όπλα. Μετά από αυτό ξεσπά ένα πρωτόγνωρο κύμα διωγμών απέναντι σε κάθε υποστηρικτή του ΕΑΜ το οποίο θα οδηγήσει στον Εμφύλιο.
Ο Δεκέμβρης του ’44 αποτελεί αναμφισβήτητα ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα στην ιστορία του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος. Ο Κόκκινος Δεκέμβρης όπως τον αποκάλεσαν μερικοί, όχι για να δείξουν το αιματοκύλισμα αλλά για δείξουν τον χαρακτήρα του, ήταν αναμφίβολα μια επανάσταση, ήταν η απάντηση της εργατικής τάξης στα σχέδια της αστικής για τον εξανδραποδισμό της. Μέσα από τα λαϊκά δικαστήρια και τις άλλες δομές που έστησαν οι εργάτες στις συνοικίες τους, μέσα από τον αγώνα και την πάλη τους ξεμπρόστιασαν την «Εθνική Ενότητα» που ευαγγελίζονταν οι αστοί, έκαναν φανερό σε όλους ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και ότι ο καπιταλισμός δεν γίνεται καλύτερος, μόνο ανατρέπεται. Ένα πανό στην αιματοβαμμένη πορεία στις 3 Δεκέμβρη του 1944 έγραφε «Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα». Σήμερα που ο λαός βρίσκεται αντιμέτωπος με μία συγκυβέρνηση σωτηρίας του κεφαλαίου, που λειτουργεί ως εντολοδόχος των αντιλαϊκών πολιτικών της ΕΕ και του ΔΝΤ, το σύνθημα αυτό είναι πιο επίκαιρο από πότε.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου