ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΣΤΙΣ 25/11/13

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ 25/11 ΣΤΙΣ 13.00 ΣΤΟ ΑΜΦ. 21!
Μετά απο 2,5 μήνες απεργίας των διοικητικών υπαλλήλων του ΕΚΠΑ βρισκόμαστε στο πιο κρίσιμο σημείο του αγώνα. Σε πείσμα των καιρών, οι εργαζόμενοι των πανεπιστημίων κατάφεραν με τον ανυποχώρητο αγώνα τους να φέρουν σε τόσο δύσκολη θέση την κυβέρνηση που έχει επιστρατεύσει ό,τι μέσο έχει στη διάθεσή της για να τον καταστείλει. Από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης που το μόνο που προβάλλουν πλέον είναι οι καημένοι οι φοιτητές που είναι όμηροι των κινητοποιήσεων και χάνουν το εξάμηνό τους, με σκοπό να στρέψουν ολόκληρη την κοινωνία ενάντια στην απεργία, μέχρι και τα τσιράκια τους μέσα στα ίδια τα πανεπιστήμια, τα καλά παιδιά της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ που εμφανίζονται ως σωτήρες που θα ανοίξουν τις σχολές και θα γλυτώσουν τους φοιτητές από την ταλαιπωρία.
Εμφανίζονται και αυτοί και τα παρακλάδια της, οι αυτοαποκαλούμενοι «ανεξάρτητοι φοιτητές», με μοναδικό αίτημα ανοιχτές σχολές... Και μάλιστα έχουν δημιουργήσει οι ίδιοι το δίλημμα ανοιχτές ή κλειστές σχολές, μάθημα ή κατάληψη, πάνω ή κάτω μεριά της πλατείας... Συνάδελφοι, το δίλημμα δεν είναι ανοιχτές ή κλειστές σχολές. Δεν υπάρχει κανένας φοιτητής που να θέλει να βλέπει τη σχολή του κλειστή. Το πραγματικό ερώτημα είναι με ποιούς όρους θα ανοίξουν οι σχολές μας. Αυτός είναι ο μοναδικός διαχωρισμός. Θέλουμε να ανοίξουν οι σχολές αύριο, χωρίς γραμματείες και χωρίς βιβλιοθήκες; Θέλουμε να ανοίξουν οι σχολές αύριο και σε 1 μήνα να συζητάμε πως χάθηκε το εξάμηνο από την έλλειψη προσωπικού, όπως στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου; Θέλουμε να μην μπορούμε να επιλέξουμε τα προβλεπόμενα μαθήματα, όπως έγινε με τη συνδυαστική και με τη δειγματοληψία, επειδή δεν θα υπάρχουν αρκετοί καθηγητές; Θέλουμε να βρεθούμε το επόμενο εξάμηνο να προσπαθούμε να μαζέψουμε χρήματα για να αγοράσουμε συγγράματα και να πληρώσουμε τα δίδακτρα που θα μας επιβάλλουν;
Όχι συνάδελφοι. Τώρα είναι η ώρα να πάρουμε θέση. Το να λες «εγώ θέλω ανοιχτή σχολή» , «εγώ θέλω να κάνω μάθημα και δεν με νοιάζει τίποτα άλλο», σημαίνει ότι παίρνεις θέση ενάντια στο ίδιο το πανεπιστήμιο, σημαίνει ότι δίνεις πάτημα στην κυβέρνηση να καταστρέψει μια για πάντα την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Το να πάρεις μια απόφαση να στηρίξεις την απεργία των εργαζομένων και να συμμετέχεις σε αυτήν, σημαίνει ότι βγαίνεις στον αγώνα για την υπεράσπιση της δημόσιας δωρεάν παιδείας και για την διεκδίκηση του πανεπιστημίου που έχουμε ανάγκη. Ένα πανεπιστήμιο το οποίο θα λειτουργεί σύμφωνα με το συμφέρον του φοιτητή και όχι των επιχειρήσεων και της ΕΕ. Ένα πανεπιστήμιο απο το οποίο θα βγαίνουν μορφωμένοι άνθρωποι με ισχυρά πτυχία και εργασιακά δικαιώματα και όχι εξειδικευμένοι εργαζόμενοι που θα δουλεύουν ανασφάλιστοι για 380 ευρώ. Ένα πανεπιστήμιο δημόσιο και δωρεάν, με ισχυρούς φοιτητικούς συλλόγους και μαζικές γενικές συνελεύσεις στο οποίο οι φοιτητές μαζί με τους εργαζόμενους θα μπορούν να ορίζουν όλες τις ακαδημαϊκές δραστηριότητες.
Εμείς είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να το διεκδικήσουμε και να το επιβάλλουμε. Δεν είναι τυχαίο που αυτήν την στιγμή που ο υπουργός παιδείας είναι στα πρόθυρα της παραίτησης, που δημιουργούνται ρήγματα στον κυβερνητικό συνασπισμό εξουσίας με την αποχώρηση βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, εμφανίζεται ένα «ανεξάρτητο» ρεύμα φοιτητών με μοναδικό αίτημα να ανοίξουν οι σχολές. Πρόκειται για ένα κόλπο της κυβέρνησης η οποία εκμεταλλεύεται ό,τι εργαλείο έχει, με σκοπό να εφαρμόσει τα καταστροφικά μέτρα που έχει αποφασίσει για την παιδεία, και να ενισχύσει τη θέση της στα μάτια του λαού και της νεολαίας. Ξέρει καλά πως αν αφήσει να συνεχιστεί ο αγώνας θα έχει μεγάλο κόστος, κοινώς θα γίνει ρεζίλι, απένατι στους διεθνείς εταίρους της, το ΔΝΤ και την ΕΕ. Άλλωστε αυτός είναι ο αγώνας που έχει καταφέρει τόσο καιρό να παγώσει τα σχέδια της κυβέρνησης και να σταματήσει την επιβολή των μέτρων για τα πανεπιστήμια.
Συνάδελφε, είναι η σειρά σου να αποφασίσεις ποιος φοιτητής θέλεις να είσαι. Θέλεις να είσαι ο φοιτητής που θα ευθύνεται αν αύριο ο γείτονας σου δεν θα μπορεί να σπουδάσει, επειδή δεν θα έχει λεφτά για δίδακτρα και συγγράματα; Ή αυτός που θα παλέψει μαζί με τους συναδέλφους του ώστε να μην υπάρχει κανένας φοιτητής που δεν θα δικαιούται σίτιση; Θέλεις να είσαι ο φοιτητής που θα ανοίξει τον δρόμο για την επιχειρηματικοποίηση του πανεπιστημίου ή αυτός που θα αποφασίζει ποιο είναι το καλύτερο πρόγραμμα σπουδών στη γενική του συνέλευση; Θέλεις να είσαι ο φοιτητής που τρέχει απο αμφιθέατρο σε αμφιθέατρο και μετά εξαφανίζεται από το πανεπιστήμιο επειδή πρέπει να πάει στη δουλειά γιατί αλλιώς δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα; Ή αυτός που παράλληλα με τις σπουδές του μαθαίνει να κοινωνικοποιείται και να διεκδικεί , να διαφωνεί και να δρα στον χώρο του πανεπιστημίου;
Το μέλλον βρίσκεται μπροστά μας. Ήρθε η ώρα να το πάρουμε στα χέρια μας. Να βγάλουμε από τη ζωή μας όλα αυτά που δεν μας αφήνουν να ανασάνουμε. Να διεκδικήσουμε έναν κόσμο χωρίς μνημόνια και χωρίς ΕΕ. Έναν κόσμο που κάθε νέος θα μπορέι να σπουδάζει δωρεάν και έπειτα να έχει μια δουλειά με δικαιώματα, να ζει μια αξιοπρεπή ζωή με δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες.

ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ!
ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΣΤΙΣ 25/11 ΣΤΙΣ 13:00 ΣΤΟ ΑΜΦ. 21!

Α.Ε.Π. Ε.Α.Α.Κ

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΥ ΤΗΣ 14ης ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

Ο ΠΙΟ ΚΑΛΟΣ Ο ΥΠΟΚΡΙΤΗΣ... ΕΙΝΑΙ Ο ΔΑΠΙΤΗΣ

Ας κάνουμε μια ανασκόπηση των γεγονότων των τελευταιών 2 μηνών, στη σχολή μας . Δεύτερη εβδομάδα του Σεπτέμβρη και οι εργαζόμενοι του ΕΚΠΑ αποφασίζουν να ξεκινήσουν απεργία διαρκείας κόντρα στις απολύσεις,  κόντρα στα σχέδια της κυβέρνησης να μετατρέψει το πανεπιστήμιο σε μια τεράστια επιχείρηση. Πρώτη γενική συνέλευση του ακαδημαϊκού έτους και ο σύλλογος μας, αποφασίζει να σταθεί στο πλάϊ των εργαζομένων και να βγούμε μαζί στον αγώνα για το πανεπιστήμιο που μας αξίζει. Η παράταξη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, πρώτη δύναμη στις φοιτητικές εκλογές, πάντα στο πλευρό των φοιτητών, απουσίαζε απο το αμφιθέατρο. Αυτό φυσικά δεν μας έκανε καμία εντύπωση, αφού και όλο το προηγούμενο διάστημα η ΔΑΠ όχι απλά απουσίαζε από τις συνελεύσεις και τις συλλογικές διαδικασίες του συλλόγου, αλλά τις απαξίωνε και τις περιφρονούσε. Δεύτερη γενική συνέλευση, μόλις λίγες μέρες μετά την άγρια δολοφονία του αγωνιστή αντιφασίστα Πάυλου Φύσσα από χρυσαυγίτη, κάποιοι συνάδελφοι της ΔΑΠ μας κάνουν την τιμή να εμφανιστούν στην γενική συνέλευση –μετά από έναν ολόκληρο χρόνο λαπμρής αποχής- ως οι εγγυητές της ομαλότητας στα πανεπιστήμια, ως αυτοί που εκφράζουν τα συμφέροντα όλων των φοιτητών κάνοντας μια σειρά χυδαίων δηλώσεων αναπαράγοντας την προπαγάνδα της κυβέρνησής τους. Επικρατεί ένταση και τελικά η ΔΑΠ εκτοπίζεται από το αμφιθέατρο, αμέσως μόλις ολοκληρώσει την τοποθέτησή της.

Αφού έχει περάσει ένα διάστημα που ο φοιτητικός μας σύλλογος έχει πέσει σε αδράνεια, ενώ οι εργαζόμενοι συνεχίζουν δυναμικότατα τις κινητοποιήσεις τους, όπως ήταν αναμενόμενο η παράταξη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ βρίσκεται ξανά στην παλιά γνωστή αφάνεια. Όχι μόνο δεν πατάει το πόδι της στις συνελεύσεις του συλλόγου, επειδή λέει ότι δεν της επιτρέπουμε να εκφραστεί, αλλά και σε ό,τι προσπάθεια έχει γίνει στη ΣΘΕ να συνεδριάσουν όλα τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας για το μέλλον του πανεπιστημίου δεν υπάρχει ούτε μισός ΔΑΠίτης. Ούτε στις συνελεύσεις των μεταπτυχιακών μας συναδέλφων που καλούσαν όλους τους προπτυχιακούς φοιτητές επανειλλημένα, ούτε στις συνελεύσεις των καθηγητών, ούτε και στην κοινή εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε απο καθηγητές, προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς με θέμα το μέλλον του πανεπιστημίου. Βέβαια για να λέμε και την αλήθεια, μας αποζημίωσε στο έπακρο, όταν στις 14/11 επανήλθε δυναμικά, δίπλα στον φοιτητή, υπεύθυνη και συνετή όπως πάντα, με μία ανακοίνωση που καλεί γεμάτη αγωνία τους φοιτητές του μαθηματικού να διεκδικήσουν να ανοίξει η σχολή τους . Και μάλιστα στοχοποίει και την ίδια την ΕΑΑΚ λέγοντας πως η μόνη απάντηση μας για την βελτίωση του πανεπιστημίου είναι η κατάληψη. Προσπαθεί να πλασάρει για άλλη μια φορά το προφίλ του υπεύθυνου φοιτητή που θέλει ό,τι είναι καλύτερο για τη σχολή του.

Συνάδελφοι της ΔΑΠ πέφτετε συνεχώς σε αντιφάσεις. Από τη μια έχετε να πατήσετε τόσο καιρό στη γενική συνέλευση, που σχεδόν έχουμε ξεχάσει τα πρόσωπά σας και από την άλλη κλαίγεστε ότι δεν σας αφήνουμε να εκφραστείτε. Από τη μία διατηρείτε μια λαμπρή απουσία από όλες τις συλλογικές διαδικασίες που γίνονται στη σχολή και απο την άλλη διατυμπανίζετε ότι είστε πάντα δίπλα στον φοιτητή και υπερασπίζεστε τα συμφέροντά του. Από τη μια λέτε και ξαναλέτε ότι έχουν δίκιο οι απεργοί εργαζόμενοι και από την άλλη έχετε κάνει ό,τι περνάει από το χέρι σας για να σπάσετε την απεργία τους. Έχετε απομακρυνθεί τόσο πολύ από τον ίδιο σας τον φοιτητικό σύλλογο που δεν ξέρετε καν τι πρόταση έχει η ΕΑΑΚ για το πανεπιστήμιο. Ή μάλλον δεν σας συμφέρει, γιατί έρχεται ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησής σας να καταργήσει τη δημόσια εκπαίδευση, ανοίγοντας διάπλατα τις πόρτες για να μπουν οι επιχειρήσεις στις σχολές, και κάνοντας το ίδιο το πανεπιστήμιο μια κερδοφόρα επιχείρηση.

Εμείς, σαν ΕΑΑΚ παλέυουμε για ένα πανεπιστήμιο δημόσιο και δωρεάν στο οποίο θα μπορεί να έχει πρόσβαση όλη η νεολαία. Παλεύουμε για ενιαία πανεπιστημιακή επαίδευση, ένα πτυχίο ανα γνωστικό αντικείμενο με όλα τα εργασιακά δικαιώματα, ενάντια στις διασπάσεις και στις ειδικεύσεις που προωθούν τον κατακερματισμό της εργασίας. Παλεύουμε για να έχουμε ζωντανούς φοιτητικούς συλλόγους «ασπίδα» αλλά και «δόρυ» ενάντια στην βαρβαρότητα Κυβέρνησης, ΕΕ, ΔΝΤ, που θα συνεδριάζουν συχνά με μαζικές γενικές συνελεύσεις, στις οποίες ο κάθε φοιτητής θα μπορεί να συζητάει τα προβλήματα που τον απασχολούν και να αποτελεί ένα δυναμικό κομμάτι της. Για να είναι η συνέλευση πραγματικό όργανο του συλλόγου ώστε να μπορούμε εμείς οι φοιτητές να έχουμε ουσιαστικό ρόλο στην πανεπιστημιακή κοινότητα και μέσα από τις αποφάσεις μας να διεκδικούμε το πανεπιστήμιο που μας αξίζει, και να οργανώνουμε την πάλη μας για ένα καλύτερο μέλλον!

 

Α.Ε.Π.   Ε.Α.Α.Κ.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΓΙΑ ΤΑ 40 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

ΜΠΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΟΙ ΟΧΤΡΟΙ...!

Σαράντα χρόνια μετά την εξέγερση του πολυτεχνείου η κατάσταση κάτι μας θυμίζει! Κυβερνητικός αυταρχισμός, άνοδος του νεοναζισμού, κατάργηση κάθε εργασιακού δικαιώματος και δυνατότητας κάθε συλλογικής διεκδίκησης, ποινικοποίηση των αγώνων του λαϊκού κινήματος. Ο αγώνας για «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία» είναι πιο επίκαιρος από ποτέ. Μερικοί όμως συνεχίζουν να μνημονεύουν την περίοδο της επταετίας…

«ΕΝΑΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ»

Για όσους αναπολούν εκείνες τις «παλιές καλές εποχές» που δρόμοι φτιάχνονταν, που ο κόσμος είχε δουλειά και φαϊ (αν βέβαια δεν μιλούσε) και που οι αδέκαστοι  συνταγματάρχες είχαν βάλει στο «γύψο» τη διαφθορά και για όσους λένε «Ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται» , ας θυμηθούμε μερικά γεγονότα της επταετίας που τους διαψεύδουν περίτρανα.

·                  Ένα από τα πρώτα  μελήματα των συνταγματαρχών, μόλις κατέλαβαν την εξουσία, ήταν να αυξήσουν τις αποδοχές του πρωθυπουργού και των υπουργών από 23.600 σε 45.000δρχ και από 22.400 σε 35.000δρχ αντίστοιχα! Οι ισχυρισμοί περί λιτού βίου των δικτατόρων και περί αδιάφθορης χούντας δεν ήταν παρά ένα τέχνασμα για να φαίνονται αρεστοί στα μάτια του λαού.

·                  Ο Παπαδόπουλος στήριζε τον Ωνάση στο παζάρι για το τρίτο διυλιστήριο της χώρας και μάλιστα εντελώς τυχαία διέμενε και στη βίλλα του στο Λαγονήσι. Ενώ το άλλο πρωτοπαλίκαρο της χούντας, ο Μακαρέζος, ήταν στην ίδια διαμάχη πιστό τσιράκι του Νιάρχου.

·                  Δεν έλλειπαν βέβαια και τα ατομικά ρουσφέτια. Ο Παπαδόπουλος μοίραζε απλόχερα δημόσια αξιώματα στα δυο αδέρφια του, ενώ ο Παττακός ανέθεσε στον γαμπρό του μια σειρά από επικερδείς εργολαβίες στο δήμο Αθηναίων . Κερασάκι στην τούρτα ήταν η στεγαστική αποκατάσταση των «αξιωματικών διαδραματισάντων εξέχοντα ρόλον» στο πραξικόπημα. Διότι, καλοί οι μισθοί, καλά τα αξιώματα και τα ρουσφέτια, αλλά αν δεν είχες – βρε αδελφέ- ένα εγγυημένο, καλό κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου, κινδύνευες.

·                  Πριν καλά καλά κλείσουν ένα χρόνο στην εξουσία, δίνουν στην αμερικάνικη εταιρεία Litton το ακαθόριστο έργο της παροχής «υπηρεσιών οργανώσεως και διεκπεραιώσεως της οικονομικής αναπτύξεως», κάπου στην Κρήτη και τη Δυτική Πελοπόννησο. Το ελληνικό δημόσιο της έδωσε ως προκαταβολή 1,2 εκ. δολάρια και τι ήταν αυτό που έκανε στην ουσία η εταιρεία ήταν αξιοποιώντας την προσφορά της χούντας προς αυτήν; Δεν προσέλκυε επενδυτές, δήλωνε όμως έξοδα και πληρωνόταν από το ελληνικό κράτος! Δόξα τω Θεώ ήρθε η ανάπτυξη!

·                  Το 1968 ο Παπαδόπουλος ξεκίνησε  διαδικασίες ανέγερσης ενός μεγαλοπρεπούς ναού του Σωτήρος, το λεγόμενο «Τάμα» τις οποίες επέβλεπαν μεγαλοπαράγοντες του καθεστώτος. Είχαν ανοίξει μάλιστα και ένα ειδικό ταμείο για την οικονομική διαχείριση του έργου στο οποίο είχαν εισρεύσει 453,3 εκατομμύρια δρχ, εκ των οποίων είχαν εξαφανιστεί τα 406 εκατομμύρια! Όλα αυτά δαπανήθηκαν – υποτίθεται- για απαλλοτριώσεις, «προπαρασκευαστικά έργα», «μελέτες», εργασίες «διοικήσεως και λειτουργίας»... Βοήθειά Του!

·                  Και ενώ οι σημερινοί μνημονευτές της χούντας (τότε Χίτες, τώρα χρυσαυγίτες) «χτυπιούνται» για τη βουλευτική ασυλία, οι πολιτικοί τους πατέρες νομοθέτησαν τα περί ευθύνης υπουργών, ότι δηλαδή δεν μπορούσε να ασκηθεί δίωξη εναντίον υπουργού ή υφυπουργού της δικτατορίας, παρά μόνο εάν το αποφάσιζαν οι ... συνάδελφοί του και επιπλέον «Παρέγραψαν» όλα τα εγκλήματα, «δια τα οποία δεν ησκήθη ποινική δίωξις μέχρι της ημέρας συγκλήσεως» κάποιας Βουλής, μελλοντικής.

ΚΙ ΗΘΕΛΕ ΑΚΟΜΗ ΠΟΛΥ ΦΩΣ ΝΑ ΞΗΜΕΡΩΣΕΙ…

Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, από την πρώτη κιόλας στιγμή ξεκινά και αναπτύσσεται ένας πλατύς αντιδικτατορικός αγώνας σε κάθε γωνιά της χώρας. Το πραξικόπημα πυροδότησε πλήθος δυναμικών διαδηλώσεων που καταπνίγηκαν βίαια. Υπήρχαν αρκετές επαναστατικές οργανώσεις, στην παρανομία βεβαίως, που συνέβαλαν στην αντιδικτατορική πάλη. Πρωτοπόρος ήταν ο ρόλος του ΚΚΕ και της ΚΝΕ που μόλις έχει ιδρυθεί. Το καθεστώς απαντάει με πλήθος συλλήψεων , φυλακίσεων και σκληρών βασανιστηρίων από τα σώματα της ΕΑΤ-ΕΣΑ. Δεν διστάζουν μάλιστα να δολοφονήσουν εν ψυχρώ αγωνιστές στο δρόμο! Ο ανοργάνωτος και αποσπασματικός αγώνας των πρώτων χρόνων οδήγησε στην κλιμάκωση  της πάλης το ’72-’73.

Τον Ιανουάριο του ’72 ξεσπούν τα πρώτα δείγματα μαζικού φοιτητικού κινήματος με  έντονες αντιπαραθέσεις ανάμεσα στα διορισμένα ΔΣ των σχολών και πυρήνες που θα εξελιχθούν στις Φοιτητικές Επιτροπές Αγώνα (ΦΕΑ), κατά τη διάρκεια συνελεύσεων. Το Μάρτιο πραγματοποιείται προσφυγή φοιτητών στα Πρωτοδικεία, με αίτημα την εκλογή αιρετών διοικήσεων στους συλλόγους τους. Πρώτη νίκη του φοιτητικού κινήματος, με την εκλογή νέου ΔΣ στο Σύλλογο Κρητών Φοιτητών. Η νεολαία βγαίνει μαχητικά στην πρώτη γραμμή του αντιδικτατορικού αγώνα αποφασισμένη να διεκδικήσει το μέλλον που της αξίζει. Τον Απρίλη γίνεται η πρώτη φοιτητική συγκέντρωση σε ανοιχτό χώρο, στο προαύλιο του ΕΜΠ. Ακολουθεί μια περίοδος συχνών φοιτητικών κινητοποιήσεων που καταστέλλονται βίαια από την αστυνομία με συλλήψεις δεκάδων φοιτητών και παράλληλα ιδρύεται η Αντί-ΕΦΕΕ, σπουδαστική παράταξη της ΚΝΕ. Τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου γίνονται επεισοδιακές γενικές συνελεύσεις σε πολλές σχολές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, εν όψει των φοιτητικών εκλογών που έχουν εξαγγελθεί. Καθοριστικό σημείο  του φοιτητικού κινήματος αποτελεί η δεύτερη κατάληψη της Νομικής με πρωτοβουλία της άκρας αριστεράς, που καταλήγει σε εισβολή της αστυνομίας ύστερα από αίτηση της Συγκλήτου, δεκάδες τραυματίες και πάνω από 100 συλλήψεις . Οι φοιτητές δίνουν την σκυτάλη στους εργαζομένους που αρχίζουν εικοσιτετράωρες απεργίες των τυπογράφων των αθηναϊκών εφημερίδων, των τεχνικών εδάφους της Ολυμπιακής, των συντακτών κ.α.

Κορύφωση του αντιδικτατορικού αγώνα ήταν βέβαια η κατάληψη του Πολυτεχνείου που ξεκίνησε τη 14^η Νοεμβρίου.  Φοιτητές και εργάτες οχυρώνονται στο κτήριο της Πατησίων και κατασκευάζουνε πειρατικό ραδιοφωνικό σταθμό απευθύνοντας παλλαϊκό κάλεσμα. Ο κόσμος ανταποκρίνεται αμέσως και μαζεύεται μέσα και γύρω από το κτήριο. Οι δρόμοι αντηχούν από συνθήματα όπως «Έξω το ΝΑΤΟ», «Έξω οι ΗΠΑ», «Εργάτη πεινάς, γιατί τους προσκυνάς;», «ψωμί, παιδεία, ελευθερία», «Κάτω η χούντα». Αυξάνονται οι διαδηλώσεις ενάντια στο καθεστώς. Στήνονται οδοφράγματα και οι συγκρούσεις στους δρόμους εντείνονται. Ο κόσμος δεν σπάει , οι φοιτητές δεν κάνουν πίσω. Στις 3:00 π.μ της 17^ης  ένα από τα τρία άρματα μάχης που έχουν παραταχτεί από ώρα έξω από το Πολυτεχνείο ρίχνει την πύλη. Δεκάδες νεκροί, εκατοντάδες τραυματίες και συλληφθέντες. Η αντίστροφη μέτρηση για το καθεστώς είχε αρχίσει. Σε ένα χρόνο καταρρέει. Η φωνή του εκφωνητή ,εκείνο το «Εδώ Πολυτεχνείο!» , μπήκε για τα καλά στις καρδιές και στα σπίτια του λαού.  Δεν υπήρχε άλλο περιθώριο…

Σήμερα, σαράντα χρόνια μετά , εργαζόμενοι της ΕΡΤ , η οποία έκλεισε πραξικοπηματικά από την κυβέρνηση, οχυρώνονται στο ραδιομέγαρο και εκπέμπουν για πεντέμισι μήνες. Μόλις μια εβδομάδα πριν την επέτειο του Πολυτεχνείου ,τα ΜΑΤ εισβάλουν στο κτήριο και το εκκενώνουν. «Μας εκκενώνουνε. Μόλις μου δώσαν εντολή να σταματήσω να μιλαω. Η φωνή της ελληνικής ραδιοφωνίας σιγεί. Καλή συνέχεια. Θα τα πούμε ,θα ξαναβρεθούμε. Τα μικρόφωνα αυτά κλείνουν. ΨΥΧΗ ΒΑΘΕΙΑ!» Μέσα σε αυτά τα λόγια πλανιέται η φωνή του εκφωνητή του Πολυτεχνείου που συνέχιζε να εκπέμπει 40 λεπτά μετά την εισβολή. «Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ ΕΡΤ»…

Σήμερα ,σαράντα χρόνια μετά, έχουμε απέναντι μας τη σύγχρονη χούντα κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ. Τότε η αριστερά που πρωτοστάτησε στον αγώνα δεν ήταν η ξεπουλημένη αριστερά της Δαμανάκη και των λοιπών καρεκλοκένταυρων , ήταν η δικιά μας ανατρεπτική αριστερά που πάλευε για μια ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ καλύτερη κοινωνία. Σήμερα είναι η δικιά μας σειρά. Σήμερα που συντελείται η πιο άγρια επίθεση των τελευταίων χρόνων στον κόσμο της εργασίας, που διαλύεται το δημόσιο πανεπιστήμιο, που καταργείται κάθε ίχνος «κοινωνικού κράτους», θα κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια; Ή θα σκύψουμε το κεφάλι ή θα πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και θα παλέψουμε για το μέλλον που μας αξίζει.

Ο ΛΑΟΣ ΠΟΥ ΞΕΧΝΑΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΣ ΝΑ ΤΗΝ ΞΑΝΑΖΗΣΕΙ!

ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΓΙΟΡΤΗ. ΗΤΑΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ ΠΑΛΗ ΛΑΪΚΗ!

Α.Ε.Π.           Ε.Α.Α.Κ.

ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΣΤΙΣ 13/11/13

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 13/11 ΣΤΙΣ 13:00

Το ΜΑΥΡΟ στην ΕΡΤ :  Στις 11/06 η κυβέρνηση με πράξη νομοθετικού περιεχομένου, ρίχνει μαύρο στο σήμα της ΕΡΤ αψηφώντας πάνω από 2.500 εργαζόμενους οι οποίοι σύμφωνα με τον  Σ.Κεδίκογλου χαρακτηρίζονται «ιερές αγελάδες», «θύλακες αδιαφάνειας και δημόσιας σπατάλης», και έπρεπε να απολυθούν για να «ξεβρομίσει ο τόπος». Παρ’ όλα αυτά, οι εργαζόμενοι δεν το βάζουν κάτω, παίρνουν στα χέρια τους τη λειτουργία της δημόσιας τηλεόρασης, και με τη στήριξη σύσσωμου του ελληνικού λαού πραγματοποιούν καθημερινά εκδηλώσεις, εκπέμπουν μέσω Ίντερνετ  γίνονται ένα αυτοδιαχειριζόμενο κέντρο αγώνα.

Τέσσερις μήνες μετά, τα ΜΑΤ εισβάλλουν στο χώρο της ΕΡΤ από την πίσω πόρτα, 4:20 τα ξημερώματα, προσαγάγουν 4 εργαζομένους, μαζί και τον πρόεδρο της ΠΟΣΠΕΡΤ και εκκενώνουν το κτήριο. 8 διμοιρίες ΜΑΤ απωθούν τον κόσμο που παρευρέθηκε εκεί και του επιτίθενται με ξύλο και χημικά. Η κυβέρνηση βάζει λουκέτο στη δημόσια τηλεόραση… Η χούντα της Κυβέρνησης, της ΕΕ,  του ΔΝΤ φιμώνει την φωνή του ελληνικού λαού. Και αυτό δεν γίνεται τυχαία η ΕΡΤ αποτελούσε, όσο λειτουργούσε κανονικά, εμπόδιο για ιδιωτικά συμφέροντα και κανάλια να αλωνίσουν ανεξέλεγκτα στο χώρο της ενημέρωσης και να γεμίσουν τις τσέπες τους οι καναλάρχες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το πώς αμέσως μετά το μαύρο της ΕΡΤ τον Ιούνιο ο μοναδικός φορέας που μπορούσε να μεταδώσει ψηφιακό σήμα ήταν η DEGEA, στην οποία συμμετέχουν όλα τα Ιδιωτικά Κανάλια και ανταγωνιζόταν την ΕΡΤ στον τομέα του ψηφιακού σήματος, πλέον σκέφτονται να έχουν δικαίωμα μετάδοσης ψηφιακού σήματος το κάθε ιδιωτικό κανάλι ξεχωριστά. Τους πέντε μήνες που η ΕΡΤ ήταν υπό τον έλεγχο των εργαζομένων της, απειλούσε ακόμα περισσότερο την σύγχρονη Χούντα τους αφού αποτελούσε φάρο αντίστασης, έδειχνε πως η Χούντα τους δεν είναι ανίκητη και αποτελούσε την φωνή όλων εκείνων των που αποφάσιζαν να μην σκύψουν το κεφάλι και μην υποταχθούν αλλά να αγωνιστούν για την ανατροπή της.

Το ΜΑΥΡΟ στο Πανεπιστήμιο: Στα πλαίσια των εντολών της Τρόικα ,αλλά και της ΕΕ-ΔΝΤ, η κυβέρνηση προχωρά σε απολύσεις πάνω από 1.500 εργαζομένων στα Πανεπιστήμια. Αυτή η κίνηση της Κυβέρνησης δεν είναι άσχετη με την πολιτική που ακολουθείται τα τελευταία χρόνια στην εκπαίδευση και συγκεκριμένα στην τριτοβάθμια. Εδώ και καιρό εκτυλίσσεται μπροστά μας μια επιχείρηση υποβάθμισης και διάλυσης του δημοσίου πανεπιστημίου. Πτυχές αυτής της επιχείρησης είναι το «σχέδιο Αθηνά» που επανασχεδίαζε το χάρτη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, ο νόμος Διαμαντοπούλου- Αρβανητόπουλου, η υποβάθμιση, σταδιακή κατάργηση και μετά ιδιωτικοποίηση της φοιτητικής μέριμνας (σίτιση, στέγαση), το κόψιμο των δωρεάν συγγραμμάτων, η υποχρηματοδότηση και η ληστεία των αποθεματικών των πανεπιστημίων μέσα από την ένταξή τους στο PSI τον Φλεβάρη του 2012. Τώρα επιτίθενται ξανά μέσα από τις απολύσεις των εργαζομένων οι οποίες θα νεκρώσουν εντελώς όλες τις διοικητικές λειτουργίες του πανεπιστημίου και μετά θα νεκρώσουν και οι εκπαιδευτικές του δραστηριότητες αφού έρχονται απολύσεις στο καθηγητικό προσωπικό μέχρι και 70%. Όταν πλέον το πανεπιστήμιο θα έχει καταρρεύσει τότε θα εμφανιστούν ως απομηχανής θεοί εταιρίες που θα καταλάβουν το πανεπιστήμιο και θα το εκμεταλλεύονται προκειμένου να γεμίσουν τις τσέπες τους κάνοντάς το πλέον ένα πανεπιστήμιο των εταιριών στο οποίο θα πληρώνουμε και τον αέρα που αναπνέουμε.

Πλέον βρισκόμαστε στην ένατη εβδομάδα απεργίας των διοικητικών και εργαζόμενοι δεν σκύβουν το κεφάλι και συνεχίζουν την απεργία κόντρα στην τρομοκρατία της κυβέρνησης, η οποία κηρύσσει  παράνομη την απεργία. Στη σχολή μας συγκεκριμένα απολύονται 6 από τους 7 εργαζομένους από την γραμματεία και 3 από τους 4 εργαζομένους στις τέσσερεις γραμματείες των τομέων. Ταυτόχρονα μαθήματα κόβονται λόγω έλλειψης μελών ΔΕΠ και η βιβλιοθήκη Θετικών Επιστημών θα υπολειτουργεί. Και για να ανακαλύπτουμε και την αλήθεια, η αξιολόγηση που έγινε από τα τμήματα, τουλάχιστον στο Ε.Κ.Π.Α αναγινώσκει ότι υπάρχει έλλειψη  500 εργαζομένων σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά κριτήρια. Η απεργία και ο αγώνας που δίνουν δεν είναι μόνο ένας αγώνας για να μην πεταχτούν στον δρόμο 1500 οικογένειες και δεν θα πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε έτσι. Είναι ένας αγώνας για να μην διαλυθεί το δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο και να μην παραδοθεί βορά στα χέρια των επιχειρήσεων που καραδοκούν σαν όρνεα πάνω από άψυχο κουφάρι.

Η απάντησή μας : Το ερώτημα που γεννάτε εδώ είναι εμείς, ως φοιτητές, ως νέοι θα κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια να παρακολουθούμε από την ασφάλεια του σπιτιού μας τις εξελίξεις μέχρι οι εξελίξεις και η σύγχρονη αυτή Χούντα να έρθουν να μας χτυπήσουν την πόρτα μας; Η απάντηση που δίνουμε εμείς σε αυτό το ερώτημα είναι προφανώς όχι. Δεν θα νικήσουμε και δεν θα την βγάλουμε καθαρή αν σκύψουμε το κεφάλι ή προσπαθήσουμε να παλέψουμε ο καθένας μόνος του. 40 χρόνια πριν οι φοιτητές τότε και σύσσωμος ο ελληνικός λαός αποφάσισαν να μην σκύψουν το κεφάλι αντίθετα να ορθώσουν το ανάστημά τους ενάντια στην Χούντα των Συνταγματαρχών και όλοι μαζί να την νικήσουν. 40 χρόνια μετά την ιστορική εξέγερση του Πολυτεχνείου, η ανατροπή της σύγχρονης Χούντας Κυβέρνησης- ΕΕ- ΔΝΤ είναι μονόδρομος αν θέλουμε να μην ζήσουμε ένα μαύρο μέλλον. Αντιστεκόμαστε, παλεύουμε και οργανώνουμε τον γώνα μας μέσα από της γενικές μας συνελεύσεις και τους συλλόγους και τα σωματεία μας. Γινόμαστε το τσουνάμι που θα τους παρασύρει και όπως στο Πολυτεχνείο το ’73 έτσι και τώρα θα τους ανατρέψει!

ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Η ΧΟΥΝΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ ‘73

ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ ΤΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ

A.E.Π.- Ε.Α.Α.Κ.