ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΓΙΑ ΤΑ 40 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

ΜΠΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΟΙ ΟΧΤΡΟΙ...!

Σαράντα χρόνια μετά την εξέγερση του πολυτεχνείου η κατάσταση κάτι μας θυμίζει! Κυβερνητικός αυταρχισμός, άνοδος του νεοναζισμού, κατάργηση κάθε εργασιακού δικαιώματος και δυνατότητας κάθε συλλογικής διεκδίκησης, ποινικοποίηση των αγώνων του λαϊκού κινήματος. Ο αγώνας για «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία» είναι πιο επίκαιρος από ποτέ. Μερικοί όμως συνεχίζουν να μνημονεύουν την περίοδο της επταετίας…

«ΕΝΑΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ»

Για όσους αναπολούν εκείνες τις «παλιές καλές εποχές» που δρόμοι φτιάχνονταν, που ο κόσμος είχε δουλειά και φαϊ (αν βέβαια δεν μιλούσε) και που οι αδέκαστοι  συνταγματάρχες είχαν βάλει στο «γύψο» τη διαφθορά και για όσους λένε «Ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται» , ας θυμηθούμε μερικά γεγονότα της επταετίας που τους διαψεύδουν περίτρανα.

·                  Ένα από τα πρώτα  μελήματα των συνταγματαρχών, μόλις κατέλαβαν την εξουσία, ήταν να αυξήσουν τις αποδοχές του πρωθυπουργού και των υπουργών από 23.600 σε 45.000δρχ και από 22.400 σε 35.000δρχ αντίστοιχα! Οι ισχυρισμοί περί λιτού βίου των δικτατόρων και περί αδιάφθορης χούντας δεν ήταν παρά ένα τέχνασμα για να φαίνονται αρεστοί στα μάτια του λαού.

·                  Ο Παπαδόπουλος στήριζε τον Ωνάση στο παζάρι για το τρίτο διυλιστήριο της χώρας και μάλιστα εντελώς τυχαία διέμενε και στη βίλλα του στο Λαγονήσι. Ενώ το άλλο πρωτοπαλίκαρο της χούντας, ο Μακαρέζος, ήταν στην ίδια διαμάχη πιστό τσιράκι του Νιάρχου.

·                  Δεν έλλειπαν βέβαια και τα ατομικά ρουσφέτια. Ο Παπαδόπουλος μοίραζε απλόχερα δημόσια αξιώματα στα δυο αδέρφια του, ενώ ο Παττακός ανέθεσε στον γαμπρό του μια σειρά από επικερδείς εργολαβίες στο δήμο Αθηναίων . Κερασάκι στην τούρτα ήταν η στεγαστική αποκατάσταση των «αξιωματικών διαδραματισάντων εξέχοντα ρόλον» στο πραξικόπημα. Διότι, καλοί οι μισθοί, καλά τα αξιώματα και τα ρουσφέτια, αλλά αν δεν είχες – βρε αδελφέ- ένα εγγυημένο, καλό κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου, κινδύνευες.

·                  Πριν καλά καλά κλείσουν ένα χρόνο στην εξουσία, δίνουν στην αμερικάνικη εταιρεία Litton το ακαθόριστο έργο της παροχής «υπηρεσιών οργανώσεως και διεκπεραιώσεως της οικονομικής αναπτύξεως», κάπου στην Κρήτη και τη Δυτική Πελοπόννησο. Το ελληνικό δημόσιο της έδωσε ως προκαταβολή 1,2 εκ. δολάρια και τι ήταν αυτό που έκανε στην ουσία η εταιρεία ήταν αξιοποιώντας την προσφορά της χούντας προς αυτήν; Δεν προσέλκυε επενδυτές, δήλωνε όμως έξοδα και πληρωνόταν από το ελληνικό κράτος! Δόξα τω Θεώ ήρθε η ανάπτυξη!

·                  Το 1968 ο Παπαδόπουλος ξεκίνησε  διαδικασίες ανέγερσης ενός μεγαλοπρεπούς ναού του Σωτήρος, το λεγόμενο «Τάμα» τις οποίες επέβλεπαν μεγαλοπαράγοντες του καθεστώτος. Είχαν ανοίξει μάλιστα και ένα ειδικό ταμείο για την οικονομική διαχείριση του έργου στο οποίο είχαν εισρεύσει 453,3 εκατομμύρια δρχ, εκ των οποίων είχαν εξαφανιστεί τα 406 εκατομμύρια! Όλα αυτά δαπανήθηκαν – υποτίθεται- για απαλλοτριώσεις, «προπαρασκευαστικά έργα», «μελέτες», εργασίες «διοικήσεως και λειτουργίας»... Βοήθειά Του!

·                  Και ενώ οι σημερινοί μνημονευτές της χούντας (τότε Χίτες, τώρα χρυσαυγίτες) «χτυπιούνται» για τη βουλευτική ασυλία, οι πολιτικοί τους πατέρες νομοθέτησαν τα περί ευθύνης υπουργών, ότι δηλαδή δεν μπορούσε να ασκηθεί δίωξη εναντίον υπουργού ή υφυπουργού της δικτατορίας, παρά μόνο εάν το αποφάσιζαν οι ... συνάδελφοί του και επιπλέον «Παρέγραψαν» όλα τα εγκλήματα, «δια τα οποία δεν ησκήθη ποινική δίωξις μέχρι της ημέρας συγκλήσεως» κάποιας Βουλής, μελλοντικής.

ΚΙ ΗΘΕΛΕ ΑΚΟΜΗ ΠΟΛΥ ΦΩΣ ΝΑ ΞΗΜΕΡΩΣΕΙ…

Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, από την πρώτη κιόλας στιγμή ξεκινά και αναπτύσσεται ένας πλατύς αντιδικτατορικός αγώνας σε κάθε γωνιά της χώρας. Το πραξικόπημα πυροδότησε πλήθος δυναμικών διαδηλώσεων που καταπνίγηκαν βίαια. Υπήρχαν αρκετές επαναστατικές οργανώσεις, στην παρανομία βεβαίως, που συνέβαλαν στην αντιδικτατορική πάλη. Πρωτοπόρος ήταν ο ρόλος του ΚΚΕ και της ΚΝΕ που μόλις έχει ιδρυθεί. Το καθεστώς απαντάει με πλήθος συλλήψεων , φυλακίσεων και σκληρών βασανιστηρίων από τα σώματα της ΕΑΤ-ΕΣΑ. Δεν διστάζουν μάλιστα να δολοφονήσουν εν ψυχρώ αγωνιστές στο δρόμο! Ο ανοργάνωτος και αποσπασματικός αγώνας των πρώτων χρόνων οδήγησε στην κλιμάκωση  της πάλης το ’72-’73.

Τον Ιανουάριο του ’72 ξεσπούν τα πρώτα δείγματα μαζικού φοιτητικού κινήματος με  έντονες αντιπαραθέσεις ανάμεσα στα διορισμένα ΔΣ των σχολών και πυρήνες που θα εξελιχθούν στις Φοιτητικές Επιτροπές Αγώνα (ΦΕΑ), κατά τη διάρκεια συνελεύσεων. Το Μάρτιο πραγματοποιείται προσφυγή φοιτητών στα Πρωτοδικεία, με αίτημα την εκλογή αιρετών διοικήσεων στους συλλόγους τους. Πρώτη νίκη του φοιτητικού κινήματος, με την εκλογή νέου ΔΣ στο Σύλλογο Κρητών Φοιτητών. Η νεολαία βγαίνει μαχητικά στην πρώτη γραμμή του αντιδικτατορικού αγώνα αποφασισμένη να διεκδικήσει το μέλλον που της αξίζει. Τον Απρίλη γίνεται η πρώτη φοιτητική συγκέντρωση σε ανοιχτό χώρο, στο προαύλιο του ΕΜΠ. Ακολουθεί μια περίοδος συχνών φοιτητικών κινητοποιήσεων που καταστέλλονται βίαια από την αστυνομία με συλλήψεις δεκάδων φοιτητών και παράλληλα ιδρύεται η Αντί-ΕΦΕΕ, σπουδαστική παράταξη της ΚΝΕ. Τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου γίνονται επεισοδιακές γενικές συνελεύσεις σε πολλές σχολές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, εν όψει των φοιτητικών εκλογών που έχουν εξαγγελθεί. Καθοριστικό σημείο  του φοιτητικού κινήματος αποτελεί η δεύτερη κατάληψη της Νομικής με πρωτοβουλία της άκρας αριστεράς, που καταλήγει σε εισβολή της αστυνομίας ύστερα από αίτηση της Συγκλήτου, δεκάδες τραυματίες και πάνω από 100 συλλήψεις . Οι φοιτητές δίνουν την σκυτάλη στους εργαζομένους που αρχίζουν εικοσιτετράωρες απεργίες των τυπογράφων των αθηναϊκών εφημερίδων, των τεχνικών εδάφους της Ολυμπιακής, των συντακτών κ.α.

Κορύφωση του αντιδικτατορικού αγώνα ήταν βέβαια η κατάληψη του Πολυτεχνείου που ξεκίνησε τη 14^η Νοεμβρίου.  Φοιτητές και εργάτες οχυρώνονται στο κτήριο της Πατησίων και κατασκευάζουνε πειρατικό ραδιοφωνικό σταθμό απευθύνοντας παλλαϊκό κάλεσμα. Ο κόσμος ανταποκρίνεται αμέσως και μαζεύεται μέσα και γύρω από το κτήριο. Οι δρόμοι αντηχούν από συνθήματα όπως «Έξω το ΝΑΤΟ», «Έξω οι ΗΠΑ», «Εργάτη πεινάς, γιατί τους προσκυνάς;», «ψωμί, παιδεία, ελευθερία», «Κάτω η χούντα». Αυξάνονται οι διαδηλώσεις ενάντια στο καθεστώς. Στήνονται οδοφράγματα και οι συγκρούσεις στους δρόμους εντείνονται. Ο κόσμος δεν σπάει , οι φοιτητές δεν κάνουν πίσω. Στις 3:00 π.μ της 17^ης  ένα από τα τρία άρματα μάχης που έχουν παραταχτεί από ώρα έξω από το Πολυτεχνείο ρίχνει την πύλη. Δεκάδες νεκροί, εκατοντάδες τραυματίες και συλληφθέντες. Η αντίστροφη μέτρηση για το καθεστώς είχε αρχίσει. Σε ένα χρόνο καταρρέει. Η φωνή του εκφωνητή ,εκείνο το «Εδώ Πολυτεχνείο!» , μπήκε για τα καλά στις καρδιές και στα σπίτια του λαού.  Δεν υπήρχε άλλο περιθώριο…

Σήμερα, σαράντα χρόνια μετά , εργαζόμενοι της ΕΡΤ , η οποία έκλεισε πραξικοπηματικά από την κυβέρνηση, οχυρώνονται στο ραδιομέγαρο και εκπέμπουν για πεντέμισι μήνες. Μόλις μια εβδομάδα πριν την επέτειο του Πολυτεχνείου ,τα ΜΑΤ εισβάλουν στο κτήριο και το εκκενώνουν. «Μας εκκενώνουνε. Μόλις μου δώσαν εντολή να σταματήσω να μιλαω. Η φωνή της ελληνικής ραδιοφωνίας σιγεί. Καλή συνέχεια. Θα τα πούμε ,θα ξαναβρεθούμε. Τα μικρόφωνα αυτά κλείνουν. ΨΥΧΗ ΒΑΘΕΙΑ!» Μέσα σε αυτά τα λόγια πλανιέται η φωνή του εκφωνητή του Πολυτεχνείου που συνέχιζε να εκπέμπει 40 λεπτά μετά την εισβολή. «Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ ΕΡΤ»…

Σήμερα ,σαράντα χρόνια μετά, έχουμε απέναντι μας τη σύγχρονη χούντα κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ. Τότε η αριστερά που πρωτοστάτησε στον αγώνα δεν ήταν η ξεπουλημένη αριστερά της Δαμανάκη και των λοιπών καρεκλοκένταυρων , ήταν η δικιά μας ανατρεπτική αριστερά που πάλευε για μια ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ καλύτερη κοινωνία. Σήμερα είναι η δικιά μας σειρά. Σήμερα που συντελείται η πιο άγρια επίθεση των τελευταίων χρόνων στον κόσμο της εργασίας, που διαλύεται το δημόσιο πανεπιστήμιο, που καταργείται κάθε ίχνος «κοινωνικού κράτους», θα κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια; Ή θα σκύψουμε το κεφάλι ή θα πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και θα παλέψουμε για το μέλλον που μας αξίζει.

Ο ΛΑΟΣ ΠΟΥ ΞΕΧΝΑΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΣ ΝΑ ΤΗΝ ΞΑΝΑΖΗΣΕΙ!

ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΓΙΟΡΤΗ. ΗΤΑΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ ΠΑΛΗ ΛΑΪΚΗ!

Α.Ε.Π.           Ε.Α.Α.Κ.