ΟΛΟΙ στην Συνέλευση του Φοιτητικού Συλλόγου την Παρασκευή 5/9, στο ΑΜΦ21, στις 13:00.

Την στιγμή που ο λαός βιώνει μια από τις μεγαλύτερες επιθέσεις που έχει υποστεί στην σύγχρονη ιστορία του, που οι κοινωνικές ανισότητες οξύνονται και η νεολαία δεν έχει καμία εργασιακή προοπτική με την ανεργία στους νέους να αγγίζει το 64%, το πανεπιστήμιο βρίσκεται για άλλη μια φορά στο στόχαστρο του μαύρου μετώπου κυβέρνησης-Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ. Έτσι, αμέσως μετά τους 1500 διοικητικούς που πετάχτηκαν στο δρόμο την χρονιά που μας πέρασε, ο καλός μας υπουργός κος Ανδρέας Λοβέρδος επιστρέφει με κάτι που φαντάζει γνώριμο από παλιά. Διαγραφές φοιτητών. Η πρώτη προσπάθεια για την επιβολή του μέτρου αυτού έγινε το '79 με τον περιβόητο τότε νόμο 815 και στέφθηκε με απόλυτη αποτυχία. Οι φοιτητές προβάλλοντας σθεναρή αντίσταση ανέτρεψαν τον νόμο. Από τότε και έπειτα έχουν γίνει πολλές προσπάθειες επιβολής του μέτρου, χωρίς όμως να εφαρμοστεί ποτέ εν τέλει.

Οι διαγραφές έχουν λόγο που ήταν πάγια επιδίωξη των κυβερνήσεων από τότε μέχρι σήμερα και ιδιαίτερα μέσα στην κρίση. Προσπαθώντας οι επιχειρήσεις να επιζήσουν μέσα στην κρίση χρειάζονται ένα διαφορετικό τύ πο εργαζόμενου πλέον. Ο νέος, αυτός, εργαζόμενος δεν χρειάζεται να είναι ιδιαίτερα μορφωμένος αρκεί να έχει υπερεξειδικευτεί στην δουλειά της συγκεκριμένης επιχείρησης από τα διάφορα σεμινάρια και μαθητείες που προωθούνται πλέον και αντικαθιστούν ή ενσωματώνονται στην δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση. Έτσι δεν χρειάζεται, λοιπόν, να είναι απόφοιτος ΑΕΙ ή ΤΕΙ, μας κάνει και να είναι απόφοιτος γυμνασίου ή λυκείου. Επιπλέον αυτός, ο νέος εργαζόμενος, χρειάζεται να μην έχει περίεργες ιδέες στο μυαλό του, όπως το να ζητάει καλύτερο μισθό και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Αντίθετα πρέπει να είναι πειθαρχημένος, πειθήνιος, δουλικός, πλήρως αποδοτικός και να αισθάνεται ότι το αφεντικό του στην δουλειά του κάνει χάρη που του έδωσε τη θέση έστω και με «τρεις και εξήντα» αφού διαφορετικά θα σάπιζε στην ανεργία.

Και εδώ μπαίνει στην μέση το πανεπιστήμιο. Όντας οι διαγραφές κομμάτι του νόμου Διαμαντοπούλου-Αρβανητόπουλου οπότε και των νέων οργανισμών που ετοιμάζει το υπουργείο, έρχονται να αλλάξουν άρδην τον χαρακτήρα του πανεπιστημίου τα οποία πλέον θα δημιουργούν τον νέο τύπου εργαζομένου μέσα από την εντατικοποίηση των σπουδών του αλλά και από την ποιότητα τους (διάλυση προγραμμάτων σπουδών, διάλυση πτυχίων και εργασιακών δικαιωμάτων, προγράμματα σπουδών ανάλογα με τις ανάγκες του ιδιώτη χρηματοδότη). Έτσι η λογική του ατομικού δρόμου και του καριερισμού καλλιεργείται και εμφυσείται στον φοιτητή ο οποίος αρχίζει να δρα σύμφωνα με το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και το «πατάω επί πτωμάτων για να ανελιχθώ» απαξιώνοντας παράλληλα κάθε συλλογικότητα. Παράλληλα με τις διαγραφές μια τεράστια μάζα φοιτητών που για διάφορους οικονομικούς λόγους, ειδικά μέσα στην κρίση, αναγκάστηκαν να διακόψουν τις σπουδές τους για κάποια χρόνια ή δούλευαν και σπούδαζαν παράλληλα, τώρα διαγράφονται και αποκτούν το μοναδικό εισιτήριο χωρίς επιστροφή με τελικό προορισμό την ανεργία. Έτσι δημιουργείται η πηγή άντλησης των νέων εργαζόμενων που θα δουλέψουν όπως περιγράψαμε παραπάνω. Και όλα αυτά την στιγμή που οι φοιτητές μετά το πέρας των ν+2 ετών χάνουν τα φοιτητικά τους δικαιώματα (όσα απέμειναν από αυτά εν έτει 2014) και επομένως δεν κοστίζουν τίποτα στο πανεπιστήμιο! Πήξαμε στην εξυγίανση!

Είμαστε σε μια σχολή που έχει μέσο όρο αποφοίτησης τα 7,5 χρόνια, το 30% των εισακτέων κάθε χρόνο τα παρατάει και η συντριπτική πλειοψηφία εργάζεται. Μια σχολή που τα θέματα γίνονται ολοένα και πιο απαιτητικά και τα ποσοστά επιτυχίας στις εξετάσεις συρρικνώνονται. Οι διαγραφές δεν αφορούν μόνο τους “λιμνάζοντες”-”αιώνιους”, δηλαδή τους «τεμπέληδες» όπως προσπαθούν να μας πείσουν στα δελτία των 8. Μας αφορούν όλους. Θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι αυτό είναι απλά το πρώτο βήμα για να εφαρμοστούν οι διαγραφές καθολικά. Ναι μεν οι πρώτοι που απειλούνται είναι εκείνοι που έχουν εισαχθεί πριν το 2003-2004, ωστόσο το ζήτημα αφορά τόσο τις τωρινές όσο και τις μελλοντικές γενιές. Έρχονται να αλλάξουν το πανεπιστήμιο από ένα χώρο μόρφωσης και ανταλλαγής ιδεών σε ένα πανεπιστήμιο– εξεταστικό κάτεργο που θα παράγει τους υποταγμένους εργαζόμενους του μέλλοντος. Μας παρουσιάζουν ένα πανεπιστήμιο για λίγους, μετατρέποντας το δικαίωμα στην μόρφωση σε πολυτέλεια, με μηδενική ελευθερία εντός του, κάνοντας την καθημερινότητα μας ένα διαρκές κυνήγι μονάδων επιβίωσης, για την απόκτηση ενός πτυχίου- διαβατήριο επανακατάρτισης, ανεργίας και απλήρωτης εργασίας. Η διαγραφή των πρώτων συμφοιτητών μας δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο προπομπός όσων έρχονται για όλους μας.

Την επίθεση τους, εμείς δεν πρέπει να την δεχτούμε παθητικά. Κανένας δεν πρέπει να μείνει αμέτοχος. Στον δρόμο που χάραξαν οι αγώνες του παρελθόντος, μπορούμε και εμείς να ανατρέψουμε και τις διαγραφές και το σύνολο του νόμου 4009(Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου)! Μέσα από τις συλλογικές μας διαδικασίες και τον φοιτητικό μας σύλλογο οφείλουμε να σταθούμε αντάξιοι των περιστάσεων, να οργανωθούμε και να υπερασπιστούμε τις σπουδές μας, την αυριανή δουλειά μας, την ζωή μας.

Εμπρός στον δρόμο του 79, τον ψηφισμένο νόμο να ρίξουμε ξανά!

Α.Ε.Π. ★ Ε.Α.Α.Κ.